Wel­kom

Wat we doen en voor wie

Wan­neer iemand die je heel dier­baar is komt te over­lij­den, voelt het alsof je leven plot­se­ling stil staat. Je weet niet meer hoe je ver­der moet en pra­ten over wat je bezig­houdt, lukt niet of nau­we­lijks, want dat is niet in woor­den te vat­ten. Onder­tus­sen gaat de wereld om je heen ver­der, maar jij zit daar met dat onuit­spre­ke­lij­ke ver­driet.

Alle vrij­wil­li­gers van Boek en Troost zijn op de een of ande­re manier zelf direct of indi­rect betrok­ken bij het ver­lies van een dier­ba­re. Zij zet­ten zich daar­om van­uit dat zelf gevoel­de gemis in om ver­lies, ver­driet en rouw bespreek­baar en moge­lijk beter han­teer­baar te maken.

Lot­ge­no­ten­con­tact

Door mid­del van diver­se acti­vi­tei­ten bie­den zij inwo­ners van Gouda en de regio de gele­gen­heid om in con­tact te komen met men­sen in een­zelf­de situ­a­tie. Het delen van erva­rin­gen, het luis­te­ren naar ander­mans ver­haal, maken de eigen reac­ties en gevoe­lens her­ken­baar.

Wij nodi­gen je van harte uit om een kijk­je bij onze acti­vi­tei­ten te komen nemen of bezoek eens onze inloop­avond of het rouw­ca­fé.

Indien je vra­gen hebt, mag je ons altijd bel­len op 06–17159295. Een van onze vrij­wil­li­gers kan ook een afspraak met je maken.

Drem­pels

Vind je het (te) moei­lijk om een eer­ste keer naar onze acti­vi­tei­ten te komen dan is het moge­lijk om met een van onze vrij­wil­li­gers een afspraak te maken voor een huis­be­zoek. We hopen dat je daar­na (samen) naar een van onze acti­vi­tei­ten kunt komen.

Is het las­tig om te komen omdat je bv niet mobiel bent dan kun­nen we geza­men­lijk onder­zoe­ken of een aan­tal bezoe­ken van een vrij­wil­li­ger je kun­nen onder­steu­nen in je rouw­pro­ces. Voor lang­du­ri­ge onder­steu­ning wer­ken we samen met Huma­ni­tas ‘Samen Optrek­ken’. Je kunt ons hier­over bel­len 06–17159295 of mai­len.

Lot­ge­no­ten­groep start 9 febru­a­ri 2026

Als iemand die je lief­hebt — een part­ner, ouder, broer, zus of kind — over­lijdt, staat de wereld op zijn kop. Dan heb je men­sen nodig die er voor je zijn. Men­sen uit je direc­te omge­ving kun­nen dan erg belang­rijk zijn. Ook lot­ge­no­ten kun­nen elkaar een luis­te­rend oor…

Lees ver­der

Ver­ha­len­ta­fel

Leven en ver­lies Eén keer in de maand orga­ni­se­ren wij op een maan­dag­avond ‘De ver­ha­len­ta­fel leven en ver­lies’. We lezen samen een ver­haal of gedicht en ver­ken­nen wat dit bij ons oproept, wat het met ons doet. Mis­schien troost, ont­roe­ring, her­ken­ning, stil­te? Deze…

Lees ver­der

Wij zoe­ken vrij­wil­li­gers!

Kun jij luis­te­ren – ook als er niets gezegd wordt of kan wor­den?

De vrij­wil­li­gers van Boek en Troost weten wat rouw bete­kent. Een dier­ba­re mis­sen is een groot ver­driet, ‘een ding met ste­kels’. Durf jij dicht­bij te komen? Boek en Troost orga­ni­seert acti­vi­tei­ten waar­bij lot­ge­no­ten elkaar ont­moe­ten en kun­nen onder­steu­nen. Als vrij­wil­li­ger ben je hier onder­deel van.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sinds­dien ver­der­ge­gaan
    maar ver­gat mij mee te nemen
    en liet me erbui­ten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood ver­want.

    Veel men­sen om mij heen
    kun­nen het ver­driet niet lan­ger delen
    en laten mij daar­in alleen.

    Zo bou­wen ze muren van stil­te
    waar­in ik me gevan­gen voel
    en die mij omge­ven met kilte.

    Ze besef­fen niet hoe dat is
    hoe gebro­ken mijn bestaan
    hoe vol van leeg­te en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost ver­wach­ten
    maar door er gewoon te zijn
    kun­nen ze wel de pijn ver­zach­ten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen mede­lij­den,
    ‘t is alleen wat warm­te wat ik vraag.

    Kok­kie Jon­kers

De dood

‘k Heb voor de dood al meer dan eens
een lief gedicht geschre­ven
ik neem hem wel eens op m’n schoot
hij hoort zo bij het leven

ik weet hoe bang ik was als kind
wat heb ik ‘m gekne­pen
hij was m’n vij­and, nu mijn vrind
nu heb ik hem begre­pen

hij heeft mij zijn geheim ver­teld
en zo ben ik m’n angst ont­groeid
voor mij is hij een open veld
waar hemel­hoog het voor­jaar bloeit

Toon Her­mans