Film­huis: Ver­mi­glio

Filmhuis: Vermiglio

Wan­neer

27 mei 2025    
10:00 — 12:00

Waar

Film­huis
Leth­maet­straat 45, Gouda, 2802 KB

Eve­ne­ment type

Prijs: € 9,-

Prach­ti­ge Ita­li­aan­se fami­lie­kro­niek rond het grote gezin van onder­wij­zer Cesa­re in het afge­le­gen berg­dorp­je Ver­mi­glio in het laat­ste jaar van de Twee­de Wereld­oor­log. Hoog in de Ita­li­aan­se Alpen, omge­ven door mach­ti­ge besneeuw­de top­pen, werpt de oor­log wel zijn scha­duw over het leven, maar blijft toch ver weg. Wan­neer de gede­ser­teer­de boe­ren­zoon Atti­lio met zijn Sicili­aan­se vriend Pie­tro in een stal onder­duikt, ver­stoort dat de dyna­miek van het anders zo rus­ti­ge dorp. Dat is voor­al zo bin­nen het gezin van de onder­wij­zer. We zien hoe hij als pater fami­li­as de gang van zaken bepaalt, maar ook hoe mild hij kan zijn. Meer en meer ver­schuift de focus naar de doch­ters, met name naar Lucia, de oud­ste doch­ter, die zich zeer tot vreem­de­ling Pie­tro voelt aan­ge­trok­ken. In vier sei­zoe­nen zien we hoe de dikke laag sneeuw smelt, de lief­de opbloeit en de vrede zich over Ita­lië ver­spreidt. Maar ter­wijl de rest van de wereld lang­zaam los­komt uit de tra­ge­die, krijgt het gezin haar eigen tra­ge­die te ver­du­ren.

Regis­seur Maura Del­pe­ro putte uit haar eigen fami­lie­ge­schie­de­nis, en model­leer­de de dorps­on­der­wij­zer los­jes naar haar groot­va­der en het dorp­je van haar groot­ou­ders. Ver­mi­glio is, in haar woor­den “een ver­haal over ouders en kin­de­ren, leven en dood, grote hoog­ten, muren van sneeuw en de geur van warme melk op een ijs­kou­de och­tend.” En altijd die ber­gen die de bewo­ners elke dag her­in­nert aan hoe nie­tig ze zijn. Ver­mi­glio werd op het Film­fes­ti­val van Vene­tië bekroond met de Zil­ve­ren Leeuw, de grote jury­prijs.

Filmhuis: Vermiglio | Boek & Troost

Deelnemen aan deze activiteit?

Je kunt jezelf opgeven door ons aanmeldformulier in te vullen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers