Boek & Troost in de Goud­se Post

Boek en Troost helpt al tien jaar met rou­wen, maar het is niet alleen kom­mer en kwel: ‘We kun­nen ook met elkaar lachen’

Bron: Goud­se Post
Auteur: Hes­ter Hage

GOUDA • Rou­wen hoef je niet alleen te doen. Met dat idee start­te Boek en Troost in Gouda. Het is inmid­dels al tien jaar een plek waar men­sen hun ver­driet met elkaar kun­nen delen. Maar het is niet alleen maar kom­mer en kwel: ‘We kun­nen ook met elkaar lachen.’

De dood dich­ter­bij het leven bren­gen. Het is een van de doe­len die de stich­ting zich stelt, ver­tel­len vrij­wil­li­gers Anita Stel­laard en Pia Rom­mers. Het begon alle­maal in een win­kel­pand­je aan de Lange Tien­de­weg. Daar cre­ëer­de de stich­ting een plek om elkaar te ont­moe­ten en boe­ken te lenen over rouw en ver­lies.

Met een uit­ver­koch­te zaal in de The­a­ter­bak­ke­rij vier­de de stich­ting samen met 140 gas­ten op woens­dag 28 febru­a­ri het 10-jarig bestaan. Het lus­trum, mede moge­lijk gemaakt door een bij­dra­ge van Goud­apot, werd gevierd met de the­a­ter­voor­stel­ling ‘Op Rouw­toer met Ame­li­ne en Wendy’ en was een groot suc­ces, ver­tel­len Anita en Pia.

Een wan­de­ling, een film kij­ken in het Film­huis en een maan­de­lijks rouw­ca­fé: het zijn enke­le voor­beel­den van acti­vi­tei­ten waar lot­ge­no­ten elkaar kun­nen ont­moe­ten. Iede­re maan­dag­avond is er een inloop­avond, een plek om boe­ken te lenen, maar ook een plek voor een praat­je, soep met een brood­je of een kopje kof­fie.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers