Al tien jaar bewaar ik jou op zolder in dozen en mappen boeken en muziek, afgesloten voor mij en de rest van de wereld. Als ik erbij wil, komt er pijn uit elke doos, verhalen uit elk kledingstuk. Ik weet het niet wanneer de elastieken en linten eraf kunnen; of ik het alleen kan. Misschien heb ik iemand nodig, die de herinnering deelt, de muziek herkent, de bladzijdes wil meelezen, de pijn aankan en geduldig bij me blijft als ik het lint weer strik ANNE REMIJN
Goed werk: water worden, wortels van planten intrekken trekvogels vullen met groen, groeten doen naar beneden; ach, ik zal dood wel tevreden en vreselijk veel moeten doen. Leo Vroman
“k Heb voor de dood al meer dan eens een lief gedicht geschreven ik neem hem weer eens op mijn schoot hij hoort zo bij het leven ik weet nog hoe bang ik was als kind wat heb ik ‘m geknepen hij was mijn vijand, nu mijn vriend nu heb ik hem begrepen hij heeft mij zijn geheim verteld en zo ben ik mijn angst ontgroeid voor mij is hij een open veld waar hemelhoog het voorjaar bloeit. TOON HERMANS
Er is een gat in de familie Het gat is niet te dichten. Het zal er altijd zijn. En naast dat het verdrietig is, voelt het ergens ook wel fijn. Want jij blijft zo altijd bij ons. Jij bent er hoe dan ook nooit niet. Alleen met jou zijn wij compleet. Er zit zoveel liefde in verdriet. Alleen met jou zijn wij compleet. Je bent er .. hoe dan ook .. nooit niet. Schrijfster : Anne Marije Maris
Tussen de draden van de onbeschrijfelijke pijn heeft zich verweven, langzaam onopgemerkt haast in ‘t begin, de vreugde om wat is en wat is geweest. Het doet mij voelen ‘t leven heeft weer zin. Ik ben niet bang meer voor de dood, niet bang te hechten aan het leven, aan alles wat mij is gegeven. Ik weet dat zij eens weer zal komen met alle pijn en het gemis, maar nooit zal kunnen nemen, de herinnering aan elk moment dat mij nu dierbaar is. Een lotgenote
Wie heeft de lichtjes van de boom gedoofd? Wie heeft de ballen weggehaald? Wie heeft met niets ontziende nuchterheid, het einde van de romantiek bepaald? Wie heeft de kerststal ingepakt; de uitgebloeide kerstster weggedaan? Was ik dat zelf? Waarom liet ik de lichtjes nog niet even aan? Wie heeft de lichtjes in mijn blik gedoofd? Dat was ik niet, dat deed het leven! Maar in de duisternis bleef één kaars staan; zo werd mij per vergissing toch een licht gegeven. Ik leg mijn hand beschermend om de vlam, zodat de vrieskou van de eenzaamheid hem niet zal doven. Het is de vlam van hopen op de zon, Lees meer
We zwaaien mensen uit ons leven zonder het vooraf te weten. “Was gezellig”, “Zie je gauw”, “Welterusten”, “Ik hou van jou”. En wat voelde als een komma blijkt uiteindelijk een punt. We zwaaien uit zonder te weten; omdat je soms niet weten kunt. Merel Morre
Ik kan jou Niet meer aanraken En toch Raak jij mij Voortdurend. Angela Koster
Ze zeggen zoveel….. dat het went, dat de tijd een helende mantel is. Zoveel….. dat het overgaat als griep, vervaagt in het stof van de dagen. Maar het blijft hangen als mist op mijn haar. Ik overwinter in verdriet, om hoe het was, had kunnen zijn. Jij bloeit liever dan ooit voordien, met nog zachtere kleuren van het leven. Jou te verliezen went nooit. Mark Naessens
Elk ding is meer dan een ding, voor wie bemint. Mijn hand ging over stoelen en tafels en ze bewogen van liefde. O, wij hielden allemaal van jou. Herman de Coninck
