In de aarde ligt mijn lief op de aarde loop ik zonder doden kennen geen verdriet daarom neurie ik dit lied over schaamte over schuld over leven dat toch mooi is al het gras kan niet verbloemen vreugde die weer in mij huist In de aarde zwijgt mijn lief op de aarde zing ik zonder. Jos van Hest Doodgewoon gaan hemelen Uitgeverij:Plint
Durf ik in de stilte te blijven, ook als ik jouw pijn voel ? Mijn tranen niet op jou te plakken, mijn pijn niet als de jouwe te voelen? Durf ik te blijven, mijn hart wijd open, zonder advies, zonder oplossing? Durf ik te blijven? Want al is alles buiten mij, niets dan een spiegel van mij, het gaat niet om mij persoonlijk. Durf ik in mijn stilte te blijven? Joris Vincken Loes Kramer van KIJK op Bodegraven – Reeuwijk schreef een prachtig artikel over de doelstellingen van Boek en Troost. Hoe mensen die een dierbare verloren hebben Lees meer
Ik zag vanavond voor het eerst een ster. Hij stond alleen, hij trilde niet. Ik was ineens van hem doordrongen, ik zag een ster, hij stond alleen, hij was van licht, hij leek zo jong en van vóór verdriet. M. Vasalis Doodgewoon gaan hemelen
De ergste verdrieten zijn de verdrieten die niet gedeeld kunnen worden; die slaan naar binnen. Dirk de Wachter Vlaams Psychiater en hoogleraar Verdriet. Als maatschappij moeten we daar veel meer op inzetten. Er is nu geen plaats voor het verdriet van iemand anders. We moeten blijven praten met elkaar,verbinding maken.
In totaal heb ik nu 5x de bijeenkomsten op zondag bezocht. Ik heb er geen spijt van en nog steeds geeft het mij een goed gevoel als ik er ben en ook als ik weer weg ga. Je voelt je daar vrij om over je verdriet te praten omdat je onder lotgenoten bent. Er vallen wel tranen maar ook niet en er wordt ook nog wel gelachen. Nog steeds kijk ik uit naar de 3e zondag in de maand en uit ervaring weet ik nu dat het gemis en verdriet in de loop van de tijd niet écht minder wordt dus blijven deze bijeenkomsten voor mij waardevol. De vrijwilligers Lees meer
Ik ruik je in de linde, ik ruik je in de rozen, ik ruik je in de kamille, in jasmijn en in frambozen. Ik ruik je in het fluitenkruid en in de berenklauw. Overal en nergens ruik ik jou. Ik proef je in de pruimen, ik proef je in de bessen. Ik proef je in de bron als ik mijn dorst probeer te lessen. Ik proef je in de druiven, ik proef je in de dauw. Overal en nergens proef ik jou. Ik hoor je in de branding. Ik hoor je in de meeuwen. Ik hoor je in hun vleugelslag, ik hoor je als ze schreeuwen. Ik hoor Lees meer
Als jij dood bent, poes Minoes, dan nemen we geen kitten, geen kat, die uit jouw bakje eet en op jouw stoel gaat zitten. Geen kater die jouw muizen vangt, geen papagaai, geen vissen, geen hamsters en geen cavia’s, geen tamme hagedissen. We nemen geen kanariepiet, geen goudvis en geen guppy. Als jij dood bent poes Minoes, dan mogen we een puppy! Uit het boek “Doodgewoon” van Bette Westera Een prachtige verzameling troostrijke gedichten voor jong en oud, schitterend geïllustreerd door Sylvia Weve en heel bijzonder vormgegeven. Libris €26,95 En te leen uit onze verzameling boeken op de 3de zondag van de maand.
Langzaam zie ik hen gaan die ik nog bij mij had, de bocht om van het pad. Wat gouddoorschenen stof, dan wordt het in het hof nog stiller dan voorheen. De liefsten: Een voor een. Ida Gerhardt
Alle normale dingen zijn nu vreemd. Alle gevoelens zijn met jou gestorven. Ik weet niet waar ik je moet vinden of hoe ik moet voelen; wanneer ik moet rusten. Ik ben wakker als ik slaap, ik ben slapend wakker. Alles voelt rauw nu ik rouw om jou. Wendy Wanders uit: Van missen krijg je het koud. En wat rouw nog meer met je lijf doet. Sandra Jongeneelen Wouter van der Toorn
Onvoorspelbaar, hoe in vier weken de wereld kan veranderen en wij in verwarring naar buiten kijken. Overspoeld door feiten waar we achteraan lopen zonder te weten waarheen. Hoe goed wij ook door de jaren heen hebben geleerd de kop in het zand te steken. Zelfs ondergronds dringt het nieuws tot ons door. En worden wij wakker geschud door stilte. Stilte in de straten, stilte in beelden, waar wij naar kijken met andere ogen. Die misschien weer opnieuw leren zien. Tot zover het begin van deze lente die ons voorkomt als het einde der tijden. De rest van het leven om ons heen fluit er maar op los, Lees meer
