Nu jij hier niet meer bent en ik in tweeën één, een zucht Jij glimlacht me even toe en ik geef je glimlach terug Je zit daar op jouw stoel de leegte staart me aan Dan kijk ik langs je heen steeds als je bent gegaan Het kleintje koffie staat op het aanrecht klaar en zo het nu voor altijd gaat leeg blijft het ook daar. Eduard Ditmar
Al voor het overlijden van mijn man hoorde ik over het Rouwcafé. Ondanks ruim acht jaar intensieve mantelzorg kon ik mij nog geen enkele voorstelling maken van het gevoel van het voor altijd kwijt zijn van mijn geliefde. Maar toch was er het besef dat ik dat Rouwcafé wel eens hard nodig zou kunnen hebben. Al een maand na Albert’s overlijden ging ik er voor het eerst naar toe, op zoek naar mensen die hetzelfde hadden meegemaakt, op zoek naar handvatten over hoe verder met mijn leven,op zoek naar een plek om mijn hart te luchten. Dat is nu al drie jaar geleden en nog altijd voorziet het in die Lees meer
Als je mij nog iets wilt geven dan zou ik je vragen sterf niet met mij, omhels het leven. Je mag bedroefd zijn maar wanhoop niet, verdrink niet in te groot verdriet. Als je mij nog iets wilt schenken dan zou ik willen: blijf de toekomst zien, blijf hoopvol denken zodat je uitgroeit en voluit leeft, het leven alle kansen geeft. Dichter onbekend
wind je niet op maak je niet druk, maar leer er mee omgaan, dat het licht donker wordt, dat het volle leeg wordt, dat de lach verandert in een traan en dat blijheid versomberen zal, want in versombering woont alweer het blije, in de traan verbergt zich de lach, in het rumoer kondig zich de stilte al aan en in de leegte schuilt alweer het volle, zoals ook uit het donker het licht tevoorschijn treedt. Toon Hermans
Vorm van verdriet niet in brons gegoten niet met klei geboetseerd huilen kan ze niet vertrokken zijn haar tranen ogen gesloten, pijn verlamd door het alleen zijn gevoelens als smeltende oceanen laat de rups ontpoppen de vlinder ontstaan het medelijden stoppen geef troost en moed wil op de deur van de toekomst kloppen waar mogelijk nieuw leven broedt Ton Houtman
In april 2016 verliest Nico zijn vrouw. Hij beschrijft wat dat verlies met hem doet. Hoe hij de behoefte heeft om te praten over zijn verlies maar het liefst met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Lees hoe de contacten met lotgenoten tijdens het Rouwcafé hem helpen door zijn rouwproces te komen. Mei 2016. Het is een maand na het overlijden van mijn vrouw, drie jaar en drie maanden na de diagnose dat ze ongeneeslijk ziek was. De afgelopen maand leefde ik in een roes maar nu wordt die ruw verstoord en komt het besef van haar dood pas echt binnen. Ze was de liefde van mijn leven en ik weet Lees meer
Ik heb de prins op het witte paard gevonden zei je en je ademde pure bloesem uit het was of je ogen mooier werden, alsof je lichaam samenviel met de diepte van je ziel en er ontbrak niets in wie jij was en bleef in wat jij deed in wat je ons liet zien verdriet en geluk komen binnen zonder kloppen zei je en je ademde pure bloesem uit het was of je ogen anders werden dieper intenser dan het leven dat je geven kon, en er ontbrak niets in wie jij was en bleef in wat je deed in wat je ons liet zien misschien prinses op het witte Lees meer
Het is vaak zoiets simpels, het is gemis van je stem bijvoorbeeld, geen verhaal over landschappen meer, geen gedoe met je was, je kleren onaangeroerd in de kast. Het is van je handen op zoek naar houvast, de afdruk nog weten op leuning en deurpost en je voetstappen op het parket en de trap, dat zo willen laten, bedenken: poetsen en wrijven is slinks de tijd verdrijven, jouw tijd moet hier blijven. Het is zo simpel en groot als huilen bij meikersen, appelstroop in de schappen en geitenkaas op het brood. Hester Knibbe Uit: Ik weet niet welke weg jij neemt. Gedichtenbundel samengesteld door Arie Boomsma
