Wind je niet op, maak je niet druk, leer ermee omgaan, dat het licht donker wordt, dat het volle leeg wordt, dat de lacht verandert in een traan en dat de blijheid versomberen zal, want in de versombering woont alweer het blije, in de traan verbergt zich al de lach, in het rumoer kondigt zich het stille al aan en in de leegte schuilt alweer het volle, zoals ook uit het donker, het licht tevoorschijn treedt. TOON HERMANS
Er is nog zomer en genoeg wat zou het loodzwaar tillen zijn, wat een gezwoeg; als iedereen niet iedereen ter wille was, als iedereen niet iedereen op handen droeg. Judith Herzberg (1992)
Coby (71) verloor haar man aan kanker, maar vindt troost in Rouwcafé: ‘Gezellig praten als op verjaardag’Haar man André overleed twee jaar geleden en sindsdien vindt Coby Westerhoff veel troost bij lotgenoten in het Rouwcafé in Gouda: ,,Als je hoort dat iemand een man had die ook niet over zijn ziekte wilde praten, dan merk je dat je niet de enige bent.” “Mensen die niemand verloren hebben weten niet hoe dit is. Maar in de groep begrijpt iedereen wat je bedoelt en niemand vindt dit gek.”Interview Cobi Westerhoff
Als je je man verliest word je weduwe; als je je vrouw verliest word je weduwnaar; als je je ouders verliest word je wees; maar als je je broer of zus verliest, wat word je dan? Want als je broer sterft, die je beste vriend was of je zus, die meer was dan een vriendin, als je als enig kind achterblijft als je nu ouder bent dan je broer of zus maar eigenlijk niet de oudste was, dan is er geen naam voor. Er is geen woord voor wat jij nu bent en waar geen woorden voor zijn, wat geen naam heeft, blijft anoniem. Wat geen naam heeft, bestaat niet. Lees meer
Ik geloof dat het leven een reis is….. We willen allemaal ergens geraken. Het gaat om de sterkste, de snelste, de beste. Maar we kunnen niet allemaal zo zijn. Mijn naam is Abel en ik ben een schildpad. Het komt er op neer dat ik heel traag ben. Ik ben altijd te laat maar wel op mijn eigen tempo. Terwijl anderen wanhopig de race willen winnen, wacht ik geduldig op een mirakel. Soms moet je niet de sterkste, de snelste en zelfs niet de beste willen zijn. Goede dingen komen tot diegenen die wachten. Uiteindelijk hoef je niet te winnen. Je moet gewoon de finish halen. Geïnspireerd door Toon Tellegen
Je bent niet op reis je slaapt niet Je bent niet heengegaan je bent geen droom Je kijkt net als ik hoe je veranderd bent In wind en regen in stroming van licht je bent doodgewoon anders nabij Claire vanden Abbeele
Mijn broer is dood. Ik ben verhaal, het kan niet kloppen, want ik zie dat ik nog leef. Wij zijn van meet af aan altijd bij elkaar geweest en waren dan ook zo ongeveer precies gelijk. Hoe kan het dan dat ik zomaar in mijn eentje overblijf? Alsof iemand in het wilde weg gekozen heeft, niet opgelet heeft wie van ons het was. Hoe dichterbij kan nog de dood? Ted van Lieshout
Als ik een bloem was, zou ik dan nu bloeien? Of zou ik een bijzondere bloem zijn, een onvoorstelbare bloem, een bloem die niet kan kiezen tussen bloeien en niet bloeien? En die over de rand van de vaas voorover leunt om te zien of zijn afgrond een bodem heeft? Of zou ik alleen maar kunnen bloeien, moeten bloeien, rood en gedachteloos op een ongerepte schoorsteenmantel, ergens tussen schaamte en geluk? En als ik een bloem was, zou ik dan weten wanneer ik moest verwelken? Nu nog niet? TOON TELLEGEN
Twee jaar geleden overleed mijn vrouw. Het was middenin de Coronatijd. De predikant die nauw bij de begrafenis betrokken was, maakte mij attent op “Boek en Troost”. Ze was zelf jaren vrijwilliger geweest bij “Boek en Troost”. “Ga er eens kijken, misschien is het iets voor je”. Een half jaar na het overlijden van mijn vrouw ging ik voor de eerste keer naar het Rouwcafé. Eerder was vanwege Corona alles stil komen te liggen. Vanaf het eerste begin heb ik me bij het Rouwcafé welkom gevoeld en inmiddels ben ik een regelmatige bezoeker. De bijeenkomsten zijn heel laagdrempelig en dat komt natuurlijk ook, omdat je allemaal lotgenoten bent. Ik vind Lees meer
De eerste keer dat ik het Rouwcafé bezocht was 3 maanden nadat mijn man plotseling was overleden. In de krant las ik dat het thema “troost” besproken zou gaan worden. Omdat ik volop in mijn verdriet zat, had ik daar heel erg behoefte aan. Na een liefdevol welkom heb ik actief deelgenomen aan het gesprek. Het voelde aan als een warm bad “wat een lieve mensen!” Maandelijks kijk ik uit naar de bijeenkomsten waar fijne vrijwilligers de gesprekken begeleiden. Ik heb me ook opgegeven om deel te nemen aan de gespreksgroep ‘Als verlies je raakt’. Onder begeleiding van 2 vrijwilligers van Boek en Troost hebben we 5 avonden fijne, open, eerlijke, Lees meer
