De berg van de ziel

Hoe vind je een weg nadat alles afge­bro­ken is?

Flap­tekst

Ada de Jong ver­loor haar man en haar drie kin­de­ren bij een tra­gisch onge­val. Dit boek is haar zoek­tocht met de vraag: hoe nu ver­der?

Grens­ver­leg­gend en indruk­wek­kend Als iemand weet wat kwets­baar leven is, is het Ada de Jong wel. In de zomer­va­kan­tie van 2008 ver­on­ge­luk­ten haar man en drie kin­de­ren tij­dens de afda­ling van de Ita­li­aan­se berg Mt Dolent. Er volg­den dagen, weken, maan­den en jaren met voort­du­rend de vraag: hoe ver­der, nu alles vol­ko­men anders is?

Ada kende nie­mand die een groot ver­lies had mee­ge­maakt tot ze Chris­ta Anbeek ont­moet­te, auteur van Over­le­vings­kunst. Aan­lei­ding voor dit boek vorm­de het plot­se­lin­ge over­lij­den van Christa’s part­ner. Op jonge leef­tijd ver­loor zij in één jaar haar ouders en broer.

De erva­rin­gen van Chris­ta en Ada vor­men de basis van De berg van de ziel, waar­in ze belang­rij­ke levens­vra­gen aftas­ten, zoals: hoe vind je een weg als alles afge­bro­ken is? Hoe ont­dek je jezelf opnieuw? Hoe stij­gen we boven ons­zelf en ons ver­driet uit? Welke ver­ant­woor­de­lijk­he­den die­nen zich aan als je ervan door­dron­gen bent hoe kwets­baar leven is? De auteurs ont­le­nen deze ‘oer­vra­gen’ aan de the­o­lo­gie, maar beant­woor­den ze op hoogst per­soon­lij­ke wijze.

Auteur
Christa Anbeek, Ada de Jong
Publicatiedatum
2011
Uitgever
Ten Have
ISBN
9789025902834
Aantal exemplaren
6
Boek lenen?

Voorafgaand aan het Rouwcafé kun je boeken halen of terugbrengen. Ook kun je in overleg een afspraak maken om de boeken in te zien. Ben je niet in de gelegenheid om onze activiteiten te bezoeken, maar wil je wel een boek lenen? Bel ons op tel: 06-17159295 om een afspraak te maken om het boek op te halen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers