Dood

Het laat­ste sta­di­um van inner­lij­ke groei

Uit­spra­ken en menin­gen over dood.

Flap­tekst

Wie de dood ont­kent, loopt het gevaar een doel­loos leven te lei­den. Wan­neer je leeft alsof er nooit een einde aan je bestaan zal komen, kom je er maar al te gemak­ke­lijk toe din­gen uit te stel­len. Je leeft je leven dan als voor­be­rei­ding voor mor­gen of als her­in­ne­ring aan gis­te­ren. Intus­sen gaat van­daag ver­lo­ren. Maar als je ervan door­dron­gen bent dat iede­re dag je laat­ste kan zijn, doe je je best om díé dag te beste­den aan je per­soon­lij­ke groei en de waar­de­vol­le omgang met ande­ren.

Uit­gaan­de van deze over­tui­ging bracht de ver­maar­de psy­chi­a­ter Eli­sa­beth Kübler-Ross uit­spra­ken, menin­gen en denk­beel­den over de dood bij­een. Daar zijn per­soon­lij­ke getui­ge­nis­sen bij van men­sen die nauw betrok­ken zijn geweest bij sterf­ge­val­len, zoals een brief van een ver­pleeg­ster die zich op haar sterf­bed tot haar collega’s richt. Dit boek bevat ech­ter ook beschou­win­gen over hoe in ver­schil­len­de reli­gies over de dood wordt gedacht. Ten slot­te ver­telt Eli­sa­beth Kübler-Ross op indruk­wek­ken­de wijze over haar eigen con­fron­ta­tie met de dood.

Auteur
Elisabeth Kübler-Ross
Publicatiedatum
2006
Uitgever
Ambo
ISBN
9789026319662
Aantal exemplaren
1
Boek lenen?

Voorafgaand aan het Rouwcafé kun je boeken halen of terugbrengen. Ook kun je in overleg een afspraak maken om de boeken in te zien. Ben je niet in de gelegenheid om onze activiteiten te bezoeken, maar wil je wel een boek lenen? Bel ons op tel: 06-17159295 om een afspraak te maken om het boek op te halen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers