Dui­zend vra­gen heb ik over de dood

Gesprek­ken met nabe­staan­den over het ver­lies van dier­ba­ren

In Dui­zend vra­gen heb ik over de dood spre­ken uit­een­lo­pen­de beken­de en min­der beken­de per­soon­lijk­he­den zich open­har­tig uit over het over­lij­den van een dier­ba­re.

Samen­vat­ting

Wat is de invloed van de dood van een kind, ouder, gelief­de of harts­vriend op je eigen leven? Slijt het ver­driet naar­ma­te de tijd ver­strijkt, of juist niet? Levert de dood ook posi­tie­ve erva­rin­gen op?

In Dui­zend vra­gen heb ik over de dood spre­ken uit­een­lo­pen­de beken­de en min­der beken­de per­soon­lijk­he­den zich open­har­tig uit over het over­lij­den van een dier­ba­re. Jour­na­lis­te Marie­ke van Wil­li­gen over haar over­le­den man cor­res­pon­dent Conny Mus, Roxe­an­ne Hazes over haar vader André, cou­tu­rier Mart Vis­ser over zijn moe­der zij ver­tel­len over het ver­lies waar­mee ieder­een vroeg of laat te maken krijgt. Acteur Jeroen Wil­lems over zijn vader: ‘Ik ben niet bang dat ik, net als mijn vader, vroeg zal komen te over­lij­den.’ Maar uit­ein­de­lijk gebeur­de dat wel, en een dier­ba­re vriend komt in dit boek over Wil­lems’ plot­se­lin­ge dood aan het woord.

Dui­zend vra­gen heb ik over de dood is een bun­del indrin­gen­de, emo­ti­o­ne­ren­de ver­ha­len voor ieder­een die een dier­ba­re ver­loor en daar soms nau­we­lijks nog vra­gen over krijgt, en voor ieder­een die erva­ren heeft dat de dood onlos­ma­ke­lijk met het leven ver­bon­den is mis­schien omdat het leven anders zo wei­nig zin heeft.

Auteur
Cornald Maas
Publicatiedatum
31-10-2013
Uitgever
Prometheus
ISBN
9789044624717
Aantal exemplaren
1
Thema
Rouw
Boek lenen?

Voorafgaand aan het Rouwcafé kun je boeken halen of terugbrengen. Ook kun je in overleg een afspraak maken om de boeken in te zien. Ben je niet in de gelegenheid om onze activiteiten te bezoeken, maar wil je wel een boek lenen? Bel ons op tel: 06-17159295 om een afspraak te maken om het boek op te halen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers