Het egel­tje onder de oude boom

Met full colour illu­stra­ties van Stef­fie Pad­mos

(Vanaf 4 jr). Het ziek zijn en ster­ven van een jong egel­tje kan als aan­lei­ding gebruikt wor­den om te pra­ten over en begrip te krij­gen van het ster­ven van een jong kind.

Flap­tekst

Egel­tje werd gebo­ren op een mooie win­ter­dag. Papa en mama egel waren erg blij met hun kind­je. Egel­tje groei­de flink en hij kreeg ste­vi­ge ste­kels. Maar na een paar maan­den begon mama egel zich onge­rust te maken. Egel­tje speel­de niet zoals de ande­re egel­tjes en zijn ste­kel­tjes leken wel slap­per te wor­den.

Toen dok­ter uil egel­tje onder­zocht was al snel dui­de­lijk dat egel­tje erg ziek was en niet meer beter zou wor­den. En toen de zomer op zijn eind liep, namen papa en mama egel afscheid, ze begroe­ven hun kind­je onder de dikke oude boom, op het plek­je waar hij zo vaak naar de bla­de­ren had lig­gen kij­ken.

Chris­ti­an­ne van Dooi­je­waard heeft bij het schrij­ven van ‘Het egel­tje onder de oude boom’ geput uit eigen erva­ring. Zij slaagt erin het ziek­te­pro­ces en het ver­driet emo­ti­o­neel over­tui­gend onder woor­den te bren­gen voor jonge kin­de­ren. De teke­nin­gen van Stef­fie Pad­mos onder­steu­nen de inge­hou­den sfeer van de tekst. Zij brengt egel­tje door de sei­zoe­nen op een geloof­waar­di­ge en ont­roe­ren­de manier in beeld. Tekst en teke­nin­gen bie­den steun en troost.

Auteur
Christianne van Dooijewaard
Publicatiedatum
2011
Uitgever
ISBN
Aantal exemplaren
1
Boek lenen?

Voorafgaand aan het Rouwcafé kun je boeken halen of terugbrengen. Ook kun je in overleg een afspraak maken om de boeken in te zien. Ben je niet in de gelegenheid om onze activiteiten te bezoeken, maar wil je wel een boek lenen? Bel ons op tel: 06-17159295 om een afspraak te maken om het boek op te halen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers