Ik hielp mijn gestor­ven zoon

Als Richard met 36 jaar een einde aan zijn leven maakt, laat hij zijn moe­der ont­red­derd en vol vra­gen ach­ter. Door tips van vrien­den, door de bestu­de­ring van eso­te­ri­sche lite­ra­tuur, maar voor­al door haar lief­de en door­zet­tings­ver­mo­gen slaagt zij erin, over de grens van de dood heen con­tact met Richard te krij­gen. Daar­bij wordt dui­de­lijk welke zware weg iemand na een zelf­do­ding gaat en hoe je hem of haar daar­bij kunt bij­staan

Samen­vat­ting

Doré Deverell doet in dit boek ver­slag van haar erva­rin­gen na de dood van haar zoon Richard. Als Richard met 36 jaar een einde aan zijn leven maakt, laat hij zijn moe­der ont­red­derd en vol vra­gen ach­ter. Door tips van vrien­den, door de bestu­de­ring van eso­te­ri­sche lite­ra­tuur, maar voor­al door haar lief­de en door­zet­tings­ver­mo­gen slaagt zij erin, over de grens van de dood heen con­tact met Richard te krij­gen. Daar­bij wordt dui­de­lijk welke zware weg iemand na een zelf­do­ding gaat en hoe je hem of haar daar­bij kunt bij­staan.

Een uniek boek dat ieder­een die een dier­ba­re ver­lo­ren heeft moed en hoop kan geven. Met prak­ti­sche advie­zen voor de omgang met gestor­ve­nen.

Auteur
Dore Deverell
Publicatiedatum
1996
Uitgever
Uitgeverij Christofoor
ISBN
9789060383964
Aantal exemplaren
1
Boek lenen?

Voorafgaand aan het Rouwcafé kun je boeken halen of terugbrengen. Ook kun je in overleg een afspraak maken om de boeken in te zien. Ben je niet in de gelegenheid om onze activiteiten te bezoeken, maar wil je wel een boek lenen? Bel ons op tel: 06-17159295 om een afspraak te maken om het boek op te halen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers