Ik krijg tra­nen in mijn ogen als ik aan je denk

Als je vader of moe­der is dood­ge­gaan.

Een belang­rijk boek over rouw­ver­wer­king voor en door kin­de­ren. Schrijf­ster Ineke van Essen heeft der­tig kin­de­ren van ver­schil­len­de leef­tij­den geïn­ter­viewd.

Flap­tekst

Als iemand van wie je houdt, is dood­ge­gaan lijkt het soms of nie­mand echt begrijpt hoe je je voelt. In dit boek ver­tel­len der­tig kin­de­ren tus­sen de zes en twaalf jaar over wat zij mee­maak­ten en hoe hun leven ver­der ging na de dood van hun vader of moe­der. Het gaat over ver­driet en geluk. Over ake­li­ge gedach­ten en fijne her­in­ne­rin­gen. Over hou­den van en mis­sen. En over je rot voe­len en wat dan helpt. ‘Ik krijg tra­nen in mijn ogen als ik aan je denk’ is echt een boek om af en toe een stuk­je in te lezen en dan te mer­ken dat je niet de enige bent die zich zo voelt als jij. Ieder­een die beter wil begrij­pen hoe het is als iemand van wie je houdt sterft, zal het fijn vin­den om dit boek te lezen. Maar het is ook gewoon bedoeld voor alle kin­de­ren die naden­ken over het leven en de dood. En dat doet toch eigen­lijk ieder­een wel eens.

Auteur
Ineke van Essen, Joep Bertrams
Publicatiedatum
16-11-2017
Uitgever
Scrivo Media
ISBN
9789491687501
Aantal exemplaren
1
Boek lenen?

Voorafgaand aan het Rouwcafé kun je boeken halen of terugbrengen. Ook kun je in overleg een afspraak maken om de boeken in te zien. Ben je niet in de gelegenheid om onze activiteiten te bezoeken, maar wil je wel een boek lenen? Bel ons op tel: 06-17159295 om een afspraak te maken om het boek op te halen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers