Ik wens je het onmo­ge­lij­ke

Wie beslist over het leven van je kind?

Het lijkt wel een slacht­of­fer van de Volen­dam­se café­brand, roept vader Edwin als zijn doch­ter Bente in 2001 wordt gebo­ren. Er blijkt iets gron­dig mis te zijn: grote open won­den, het vel van de been­tjes gestroopt. Het zie­ken­huis con­sta­teert al snel dat Bente lijdt aan Epi­der­mo­ly­sis Bul­lo­sa, bla­ren­ziek­te.

Flap­tekst

‘Het lijkt wel een slacht­of­fer van de Volen­dam­se café­brand’, roept vader Edwin als zijn doch­ter Bente in 2001 wordt gebo­ren. Er blijkt iets gron­dig mis te zijn: grote open won­den, het vel van de been­tjes gestroopt. Het zie­ken­huis con­sta­teert al snel dat Bente lijdt aan Epi­der­mo­ly­sis Bul­lo­sa, bla­ren­ziek­te in de volks­mond.

‘Dit wil­len we niet’, weten haar ouders met­een en ze vra­gen om eutha­na­sie. Omdat een pas­ge­bo­re­ne wils­on­be­kwaam is, zou dat ech­ter moord bete­ke­nen. Maar de ouders laten het er niet bij zit­ten. In het zie­ken­huis wordt intus­sen ver­der gedis­cus­si­eerd. Art­sen, ethi­ci, de offi­cier van jus­ti­tie, alle­maal bui­gen zij zich over de vraag: wat als de dood de beste van alle slech­te opties is?

De zaak-Bente kreeg des­tijds inter­na­ti­o­na­le aan­dacht. In Ik wens je het onmo­ge­lij­ke gaat Roos Schlik­ker jaren later op bezoek bij de ouders en spreekt met art­sen en betrok­ke­nen. Van­uit al hun per­spec­tie­ven beschrijft ze een van de groot­ste taboes en zwaar­ste ethi­sche dilem­ma’s.

Auteur
Roos Schlikker
Publicatiedatum
07-11-2011
Uitgever
Nieuw Amsterdam
ISBN
9789046811542
Aantal exemplaren
1
Boek lenen?

Voorafgaand aan het Rouwcafé kun je boeken halen of terugbrengen. Ook kun je in overleg een afspraak maken om de boeken in te zien. Ben je niet in de gelegenheid om onze activiteiten te bezoeken, maar wil je wel een boek lenen? Bel ons op tel: 06-17159295 om een afspraak te maken om het boek op te halen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers