Ik zet mijn mas­ker af

20 jon­ge­ren (14–25 jaar) ver­tel­len over hoe zij een over­lij­den van iemand die hen lief was, over­leef­den.

Met thema’s zoals: niet anders wil­len zijn, maar zich wel anders voe­len; omgaan met con­fron­ta­ties; angst om meer te ver­lie­zen; com­mu­ni­ca­tie bin­nen het gezin; bescher­ming van gezins­le­den; omgang met vrien­den; school, stu­die, werk, etc.

Ver­ha­len waar­in ande­re jon­ge­ren (h)erkenning zul­len vin­den, en die de omge­ving van jon­ge­ren meer inzicht geven in hoe jon­ge­ren rou­wen.

Enke­le quo­tes van jon­ge­ren

Ik voel­de me een­zaam en ver­drie­tig. Nie­mand zag hoe slecht het met me ging. En zelf ver­tel­de ik het hen ook niet…

Juist nu ik ouder ben, denk ik er veel meer over na en heb ik meer behoef­te om erover te pra­ten…

Ik was bang om nog meer te ver­lie­zen…

Thuis praat­ten we nooit over mam of over ons ver­driet. Dat uitte zich bij mij in boos­heid en werd ik gestraft voor mijn gedrag…

Het ging niet goed op school. Helaas begreep mijn leer­kracht niet dat dit kwam door wat er was gebeurd. Het was toch al zo lang gele­den…

Auteur
Gertie Mooren
Publicatiedatum
2013
Uitgever
ISBN
Aantal exemplaren
1
Boek lenen?

Voorafgaand aan het Rouwcafé kun je boeken halen of terugbrengen. Ook kun je in overleg een afspraak maken om de boeken in te zien. Ben je niet in de gelegenheid om onze activiteiten te bezoeken, maar wil je wel een boek lenen? Bel ons op tel: 06-17159295 om een afspraak te maken om het boek op te halen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers