Kun je de dood ook groe­ten?

101 afscheids­ge­dich­ten

Flap­tekst

In dit boek zijn gedich­ten over afscheid ver­za­meld, geschre­ven voor kin­de­ren en jon­ge­ren. Waar­schijn­lijk voe­len ook vol­was­se­nen zich aan­ge­spro­ken door deze tek­sten. Of we nu jong zijn of oud — als we met de dood te maken krij­gen, wil­len we op een of ande­re manier afscheid nemen van dege­ne die dood is. Of we wil­len laten mer­ken dat we mee­le­ven. We zoe­ken dan naar woor­den om iets te zeg­gen waar­voor geen woor­den bestaan. Dich­ters kun­nen soms wel woor­den vin­den voor het onzeg­ba­re. De tek­sten in deze bun­del gaan over de dood van een ouder, broer of zus, van een oma of opa, van die­ren, en van een vriend of vrien­din. Ver­der zijn er gedich­ten opge­no­men over de eigen dood en over gevoe­lens bij een ver­lies, zoals ver­driet, boos­heid, angst en ver­war­ring. Ook troos­ten komt aan bod. De bun­del ein­digt met gedich­ten over de dood zelf.

Auteur
Riet Fiddelaers-Jaspers
Publicatiedatum
01-03-2003
Uitgever
Uitgeverij Kokboekencentrum
ISBN
9789043506021
Aantal exemplaren
3
Categorie
Gedichten
Boek lenen?

Voorafgaand aan het Rouwcafé kun je boeken halen of terugbrengen. Ook kun je in overleg een afspraak maken om de boeken in te zien. Ben je niet in de gelegenheid om onze activiteiten te bezoeken, maar wil je wel een boek lenen? Bel ons op tel: 06-17159295 om een afspraak te maken om het boek op te halen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers