Onge­nees­lijk opti­mis­tisch

Glastra van Loon beschrijft in mooie, korte ver­ha­len open­har­tig zijn leven als kan­ker­pa­ti­ënt.

Samen­vat­ting

Bun­de­ling columns die de auteur (1962–2005) schreef over het laat­ste jaar van zijn leven. Hij geniet van het klei­ne, is opge­wekt over de toe­komst en ver­liest nooit zijn humor. Eer­der ver­sche­nen in Mar­griet.

In janu­a­ri 2004 werd in Ame­ri­ka bij Karel Glastra van Loon een her­sen­tu­mor ont­dekt. In Neder­land volg­den bestra­lin­gen, her­sen­ope­ra­ties en che­mo­k­uren. Goede en slech­te peri­o­den wis­sel­den elkaar af, maar nooit gaf hij op. Het gezins­le­ven met drie jonge kin­de­ren ging intus­sen ‘gewoon’ door.

Op 1 juli 2005 over­leed Glastra van Loon aan de gevol­gen van zijn her­sen­tu­mor.

Auteur
Karel Glastra van Loon
Publicatiedatum
31-12-2005
Uitgever
Nieuw Amsterdam
ISBN
9789046800164
Boek lenen?

Voorafgaand aan het Rouwcafé kun je boeken halen of terugbrengen. Ook kun je in overleg een afspraak maken om de boeken in te zien. Ben je niet in de gelegenheid om onze activiteiten te bezoeken, maar wil je wel een boek lenen? Bel ons op tel: 06-17159295 om een afspraak te maken om het boek op te halen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers