Over­le­vings­kunst

Op jonge leef­tijd ver­liest ze haar moe­der, haar vader en lie­ve­lings­broer. De beide laat­sten door een zelf­ge­ko­zen dood. Ze doet ver­slag van het zoe­ken naar een ant­woord op de dood.

Samen­vat­ting


Op jonge leef­tijd ver­liest filo­so­fe Chris­ta Anbeek in korte tijd haar ouders en broer. Met haar vele vra­gen over de dood komt zij uit bij het boed­dhis­me. Als jaren later haar part­ner plot­se­ling over­lijdt, wordt haar leven opnieuw door elkaar geschud. Den­ken over de dood staat opnieuw op haar agen­da, want de oude ant­woor­den vol­doen niet meer.

Over­le­vings­kunst’ is het ver­slag van Anbeeks nieu­we zoek­tocht. Ze gaat te rade bij heden­daag­se den­kers, lera­ren en schrij­vers — onder ande­ren Joep Doh­men, Wil­helm Schmid, Patri­cia de Mar­te­lae­re, Chris­tien Hem­me­rechts, Rut­ger Kop­land, Pim van Lom­mel en Thich Nhat Hanh — en wil weten wat zij te bie­den heb­ben met het oog op de dood. Is er een hou­ding van levens­kunst te vin­den als je gelief­de sterft, of is het puur een kwes­tie van over­le­ven?

Chris­ta Anbeek (1961) is uni­ver­si­tair docent Levens­be­schou­we­lij­ke reflec­tie­vaar­dig­he­den en boed­dhis­me aan de Uni­ver­si­teit voor Huma­nis­tiek te Utrecht. Ook in haar eer­de­re boe­ken — onder meer Zin in zen (2003) en Mimi en Akiko (2005) — ston­den vra­gen over zin­ge­ving aan leven en dood cen­traal.

Auteur
Christa Anbeek
Publicatiedatum
2011
Uitgever
Ten Have
ISBN
9789025959791
Aantal exemplaren
6
Boek lenen?

Voorafgaand aan het Rouwcafé kun je boeken halen of terugbrengen. Ook kun je in overleg een afspraak maken om de boeken in te zien. Ben je niet in de gelegenheid om onze activiteiten te bezoeken, maar wil je wel een boek lenen? Bel ons op tel: 06-17159295 om een afspraak te maken om het boek op te halen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers