Papa, hoor je me?

Papa, weet je nog dat je me uit­leg­de wat er in je lijf gebeur­de?
Je ver­tel­de over geme­ne sol­daat­jes.
Sol­daat­jes die alles kapot­maak­ten.
De dok­ter gaf je een medi­cijn dat tegen de sol­daat­jes ging vech­ten.
Het duur­de even, en toen won het medi­cijn.
Voor altijd.
Dach­ten we.
Je voel­de je weer beter.
Maar er was nog één sol­daat­je.
Dat had zich heel goed ver­stopt.

Polle praat tegen zijn vader. Hij beschrijft hoe stil het is in huis. Dat zijn moe­der een beet­je moet hui­len en dat zijn broer Dajo alleen op zijn kamer zit. Polle ver­telt over hoe zijn vader ziek werd. Dat het net super­lang stra­tego was. En dat zijn vader abso­luut niet wilde ver­lie­zen.

Hij ver­telt over de bloe­men en de tan­tes in huis. En hij praat over vroe­ger. Over de ker­mis, het schaat­sen en voet­bal. Hij weet zeker dat zijn vader hem hoort…

Voor kin­de­ren van 6 — 12 jaar.

Auteur
Tamara Bos & A. van Haeringen
Publicatiedatum
2010
Uitgever
Leopold
ISBN
9789025866327
Aantal exemplaren
3
Boek lenen?

Voorafgaand aan het Rouwcafé kun je boeken halen of terugbrengen. Ook kun je in overleg een afspraak maken om de boeken in te zien. Ben je niet in de gelegenheid om onze activiteiten te bezoeken, maar wil je wel een boek lenen? Bel ons op tel: 06-17159295 om een afspraak te maken om het boek op te halen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers