Van levens­kunst tot ster­vens­kunst

Wat bete­kent die spi­ri­tu­e­le dimen­sie nu voor de omgang met ethisch omstre­den kwes­ties als eutha­na­sie en pal­li­a­tie­ve seda­tie? Voor ieder­een die gecon­fron­teerd wordt met de ein­dig­heid van het leven.

Over spi­ri­tu­a­li­teit in de pal­li­a­tie­ve zorg

Voor een breed publiek van zie­ken en hun naas­ten, voor zorg­pro­fes­si­o­nals en vrij­wil­li­gers in de pal­li­a­tie­ve sec­tor, voor ieder­een die gecon­fron­teerd wordt met de ein­dig­heid van het leven

Na zijn suc­ces­vol­le boek Ruim­te om te ster­ven dat de tra­giek van het ster­ven in een bre­der en bevrij­dend per­spec­tief plaatste, schreef Carlo Leget een hel­der boek over de manier waar­op zijn spi­ri­tu­e­le model van de ‘inner­lij­ke ruim­te’ kan toe­ge­past wor­den en hoe gewerkt kan wor­den bij vra­gen rond het levens­ein­de.

Met aan­dacht voor vra­gen zoals: Wat is spi­ri­tu­a­li­teit eigen­lijk en heeft het altijd met reli­gie te maken? Hoe doe je dat nu in de prak­tijk, die inner­lij­ke ruim­te? Hoe kun je aan de slag met het model in de dage­lijk­se zorg voor pati­ën­ten? Is het model ook te gebrui­ken wan­neer je met rouw te maken krijgt? Wat bete­kent die spi­ri­tu­e­le dimen­sie nu voor de omgang met ethisch omstre­den kwes­ties als eutha­na­sie en pal­li­a­tie­ve seda­tie?

Voor een breed publiek van zie­ken en hun naas­ten, voor zorg­pro­fes­si­o­nals en vrij­wil­li­gers in de pal­li­a­tie­ve sec­tor, voor ieder­een die gecon­fron­teerd wordt met de ein­dig­heid van het leven.

Auteur
Carlo Leget
Publicatiedatum
2010
Uitgever
Lannoo
ISBN
Aantal exemplaren
1
Categorie
Diversen
Boek lenen?

Voorafgaand aan het Rouwcafé kun je boeken halen of terugbrengen. Ook kun je in overleg een afspraak maken om de boeken in te zien. Ben je niet in de gelegenheid om onze activiteiten te bezoeken, maar wil je wel een boek lenen? Bel ons op tel: 06-17159295 om een afspraak te maken om het boek op te halen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers