Ver­driet dat niet ver­dwijnt

De auteur besteedt veel aan­dacht aan men­sen die op jonge leef­tijd of later een broer of zus heb­ben ver­lo­ren. Dat is vol­gens hem een sterk onder­schat ver­lies. Wat bete­kent het over­lij­den van een kind voor de omge­ving.

Flap­tekst

Het ster­ven van een kind ver­oor­zaakt een ver­driet dat niet ver­dwijnt. Dat geldt voor allen die ach­ter­blij­ven: ouders, groot­ou­ders, broers en zus­sen, vrien­den. Dit ver­driet kent veel ver­schij­nings­vor­men. Veel hangt af van de levens­fa­se waar­in de nabe­staan­de ver­keer­de toen de dood toe­sloeg.

In de opzet van zijn boek volgt Mari­nus van den Berg de levens­loop. Hoe beïn­vloedt de dood van een kind het leven van de fami­lie­le­den? Hoe grijpt het in bij een ouder, groot­ou­der, bij een broer of zus? Ook gaat hij na welke waar­de vriend­schap en levens­be­schou­wing heb­ben in deze omstan­dig­he­den. De auteur besteedt veel aan­dacht aan men­sen die op jonge leef­tijd of later een broer of zus heb­ben ver­lo­ren. Dat is vol­gens hem een sterk onder­schat ver­lies.

Mari­nus van den Berg schrijft met onder­schei­dings­ver­mo­gen en gebruikt veel voor­beel­den uit zijn pas­to­ra­le prak­tijk. Naast korte, beschou­wen­de hoofd­stuk­ken bevat het boek een groot aan­tal poë­ti­sche tek­sten, die her­ken­ning oproe­pen. ’

Auteur
Marinus van den Berg
Publicatiedatum
2015
Uitgever
Ten Have
ISBN
9789025956004
Aantal exemplaren
1
Boek lenen?

Voorafgaand aan het Rouwcafé kun je boeken halen of terugbrengen. Ook kun je in overleg een afspraak maken om de boeken in te zien. Ben je niet in de gelegenheid om onze activiteiten te bezoeken, maar wil je wel een boek lenen? Bel ons op tel: 06-17159295 om een afspraak te maken om het boek op te halen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers