Ervaringen

Al voor het overlijden van mijn man hoorde ik over het Rouwcafé. Ondanks ruim acht jaar intensieve mantelzorg kon ik mij nog geen enkele voorstelling maken van het gevoel van het voor altijd kwijt zijn van mijn geliefde. Maar toch was er het besef dat ik dat Rouwcafé wel eens hard nodig zou kunnen hebben.
Al een maand na Albert’s overlijden ging ik er voor het eerst naar toe, op zoek naar mensen die hetzelfde hadden meegemaakt, op zoek naar handvatten over hoe verder met mijn leven,op zoek naar een plek om mijn hart te luchten. Dat is nu al drie jaar geleden en nog altijd voorziet het in die behoefte.

Na drie jaar is de pijn zachter, gaat die minder tot op het bot. En gaande dat proces leer je de pijnlijke dingen te zeggen, te dúrven zeggen. Leer je dat iedere bezoeker haar of zijn eigen ervaringen heeft, ervaringen waar je van leert, verhalen en samenzijn waar je kracht en rust van krijgt.

En dat is nog steeds zo. Nog steeds krijg ik tips en adviezen waarmee ik verder kan. Daarnaast is het ook een gezellige plek om te komen, met koffie, thee en een drankje, een plek waar ook gelachen wordt, waar niets moet en nergens druk op staat.

In april 2016 verliest Nico zijn vrouw. Hij beschrijft wat dat verlies met hem doet. Hoe hij de behoefte heeft om te praten over zijn verlies maar het liefst met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. 
Lees hoe de contacten met lotgenoten tijdens het Rouwcafé hem helpen door zijn rouwproces te komen.

Mei 2016. Het is een maand na het overlijden van mijn vrouw, drie jaar en drie maanden na de diagnose dat ze ongeneeslijk ziek was. De afgelopen maand leefde ik in een roes maar nu wordt die ruw verstoord en komt het besef van haar dood pas echt binnen. Ze was de liefde van mijn leven en ik weet me geen raad met dat onpeilbare verdriet, wil er dolgraag over praten. Praten, praten, liefst met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt want ook een tweede besef dringt door. Het besef dat dit intense gemis aan anderen niet is uit te leggen, daar zijn gewoon geen woorden voor. En zouden die er wel zijn dan zouden ze het niet begrijpen. Want daarvoor moet je het zelf hebben meegemaakt. Dankzij een tip kom ik bij het Rouwcafé terecht en vind daar precies wat ik zoek: een groep gelijkgestemde mensen, lotgenoten, waar je met je verdriet en al je vragen welkom bent.

In Gouda wordt eens per maand een Rouwcafé georganiseerd waar mensen met een groot verlies lotgenoten kunnen ontmoeten. Waar je in een veilige setting je verhaal kwijt kan, vergezeld van een hapje en een drankje. Als ik er de eerste keer binnenloop is dat drie maanden na het overlijden van mijn vrouw. Natuurlijk wacht ik eerst af hoe de gesprekken verlopen voordat ik zelf een vraag durf te stellen, de vraag die me op de lippen brandt: ‘ruiken jullie ook aan de kleding van de overledene?’. Ik heb dat zelf namelijk al vaak gedaan en vind het eigenlijk wat vreemd van mijzelf. Maar de vraag wordt door iedereen positief en bevestigend beantwoord, inclusief heel divers advies hoe met de kleding om te gaan.

Geen enkele vraag is gek, en iedere bijeenkomst is het een verademing om steeds opnieuw heel diverse verhalen en vragen van mensen te horen en de antwoorden daarop. Verzachtend is het ook om die te spiegelen aan je eigen verhaal, om iedere keer weer te horen hoe anderen dingen doen en te beseffen dat ieder rouwproces weer net even anders is, dat er geen verkeerde rouw bestaat. Geleidelijk leer je elkaar ook beter kennen, voel je vriendschap ontstaan, kun je soms zelfs anderen troosten. Het Rouwcafé bezoek ik nu twee jaar. Inmiddels voel ik dat ik er ook wel weer mee zou kunnen stoppen maar het is me zo dierbaar dat ik nog wel even blijf.