Toen mijn vrouw bijna vier jaar geleden door een hersenbloeding in coma raakte en elf dagen later overleed bleef ons gezin als verdoofd achter. Doordat ze zo snel in coma raakte hadden we geen afscheid kunnen nemen en ik vroeg mij vertwijfeld af hoe ik verder moest.
Ik vond professionele hulp bij een rouwcoach, een vrouw die echt wist waarover het gaat bij rouw, die dingen uitlegde over rouw en mij een spiegel voorhield waardoor ik gaandeweg beter zicht op mijzelf en het rouwproces kreeg. Wanneer je mij nu vraagt hoe dat werkte en waardoor ik na een gesprek weer opgelucht verder kon, dan kan ik daar eigenlijk nog steeds geen goed antwoord op geven.
Naast dit proces voelde ik in eerste instantie niet zo’n behoefte er in een groep met anderen over te praten, maar na herhaalde aankondigingen van Boek en Troost in de van huis tot huis krant bezocht ik op een zondagmiddag de begraafplaats, in de tijd dat daar op bepaalde zondagen nog thee gedronken kon worden.
Daar had ik een ongedwongen gesprek met een vrijwilliger van Boek en Troost, een lotgenoot dus, en dat voelde goed. Ik besloot het Rouwcafé te gaan bezoeken, wat ik als zeer prettig ervoer; na enkele bezoeken aan het Rouwcafé was er de gelegenheid deel te nemen aan een kleine lotgenotengroep, ook dit was voor mij een prettige ervaring.
Ik kan nogmaals zeggen dat het heel goed voelt deze activiteiten bij te wonen, het is zo fijn ervaringen te kunnen delen, boeiend om overeenkomsten en verschillen te zien met de andere deelnemers. En ook de onderwerpen over ervaringen en gebeurtenissen waar je na het verlies mee te maken krijgt, die op zo’n middag besproken worden zijn leerzaam.
Nu ik er al meer dan drie jaar kom merk ik ook hoe ik zelf gaande dat proces verander, van alleen maar in diepe rouw naar geleidelijk aan steeds meer in control. Het verlies van mijn meisje is nu iets waar ik aan kan denken, met soms een lach en soms een traan, het hoort gewoon bij mij, en dat zal altijd blijven.
Het gaat bij mij nu minder om rouw dan om het contact met mensen, lotgenoten, want mijn wereldje is ondanks lieve kinderen en buren een stuk kleiner geworden en ik voel mij soms eenzaam.
Ik waardeer de gezelligheid binnen de groep en ook de activiteiten buiten het Rouwcafé, zoals het wandelen en de film, waar ik zoveel mogelijk aan deelneem, en ook de contacten die af en toe buiten Boek en Troost worden voortgezet.
Joop