STILTE

 
Durf ik in de stil­te te blij­ven,
ook als ik jouw pijn voel ?
Mijn tra­nen niet op jou te plak­ken,
mijn pijn niet als de jouwe te voe­len?
 
Durf ik te blij­ven,
mijn hart wijd open,
zon­der advies,
zon­der oplos­sing?
 
Durf ik te blij­ven?
Want al is alles bui­ten mij,
niets dan een spie­gel van mij,
het gaat niet om mij per­soon­lijk.
 
Durf ik in mijn stil­te te blij­ven?
 
 

Joris Vin­c­ken

 

 

 

 

 

 

Loes Kra­mer van KIJK op Bode­gra­ven — Reeuwijk schreef een prach­tig arti­kel over de doel­stel­lin­gen van Boek en Troost. Hoe men­sen die een dier­ba­re ver­lo­ren heb­ben aan de dood, op ver­schil­len­de manie­ren kun­nen rou­wen, maar dat ze één ding gemeen heb­ben: ze moe­ten zich­zelf weer opnieuw uit­vin­den. Boek en Troost wil het taboe rond de dood door­bre­ken door met men­sen, via lot­ge­no­ten­con­tact, te pra­ten over de posi­tie­ve én nega­tie­ve erva­rin­gen die je tij­dens dat pro­ces kunt erva­ren. 
Het hele arti­kel is hier te lezen.

  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers