Vogels, Vis­sen

 
Zet de radio uit
je hoort niets nieuws
de stil­te wacht gedul­dig af
Vouw de krant dicht. Hij was oud voor­dat hij werd gedrukt
Zoek niet, deel niet, duim niet tot­dat je vier­kant ziet
Zet ein­de­lijk het scherm op zwart.

Ik ben net zo bang als jij, net zo bezorgd
voor ieder­een die ik niet mis­sen kan
Ik had ook gespaard voor ande­re din­gen:
verre rei­zen, eer­ste hulp bij een gebro­ken hart,
een auto die wat vaker start.

Maar: in Wuhan hoor je vogels zin­gen
Boven China was de lucht nog nooit zo blauw
In Vene­tië zien ze vis­sen in het hel­derst water sinds tij­den

De kunst van het leven was altijd dezelf­de:
onge­vraagd komen, onge­wild  gaan,
intus­sen doen wat je het lief­ste doet,
vrede slui­ten met je lot.

Sluit de voor­deur
Zet de tuin­deur open, voel de zon op je gezicht
Denk voor je uit wat nie­mand hard­op durft te zeg­gen:
wij zijn een virus dat een virus heeft gekre­gen.

 
Corona-Poëzie
Ingmar Heyt­ze , voor­ge­dra­gen bij Radio Een­Van­daag
  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers