Het leven is sindsdien verdergegaan
maar vergat mij mee te nemen
en liet me erbuiten staan.
Ik bezie ‘t van een afstand
maar ‘t raakt me niet echt
ik voel me met de dood verwant.
Veel mensen om mij heen
kunnen het verdriet niet langer delen
en laten mij daarin alleen.
Zo bouwen ze muren van stilte
waarin ik me gevangen voel
en die mij omgeven met kilte.
Ze beseffen niet hoe dat is
hoe gebroken mijn bestaan
hoe vol van leegte en gemis.
Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
maar door er gewoon te zijn
kunnen ze wel de pijn verzachten.
Het is niet, dat ik me beklaag
immers ik wil geen medelijden,
‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.
Kokkie Jonkers
