Verlies partner

Alledaagse waanzin | Boek & Troost

Alle­daag­se waan­zin

Over rouw, woede, verlies en liefde Na het overlijden van haar echtgenoot komt Lisa Appignanesi terecht in een neerwaartse spiraal van rouw en woede. De emoties zijn zo overweldigend dat ze besluit de aard ervan te onderzoeken. Hoe reageer je als je geconfronteerd...

Lees verder
Survivalgids voor weduwen | Boek & Troost

Sur­vi­val­gids voor wedu­wen

Je hoeft niet eerst 'uitgerouwd' te zijn voor je de draad van het leven weer oppakt. Het stappenplan – jouw stappenplan voor rouwen, leven en weer genieten – is als een kompas wat richting geeft. Marit van Exel heeft in het rouwproces verschillende onderschatte...

Lees verder
De glimlach in mijn achterhoofd | Boek & Troost

De glim­lach in mijn ach­ter­hoofd

De Liefde leven. Het is een omarming, een liefdevolle aanraking die je diep kan ontroeren, terwijl je denkt stel je niet aan er is niets om je door te laten ontroeren. Wat er is, is er altijd al, de luchten, de wolken, de duinen, ze zijn er altijd, waarom ben je nu...

Lees verder
Ongeneeslijk optimistisch | Boek & Troost

Onge­nees­lijk opti­mis­tisch

Glastra van Loon beschrijft in mooie, korte verhalen openhartig zijn leven als kankerpatiënt. Samenvatting Bundeling columns die de auteur (1962-2005) schreef over het laatste jaar van zijn leven. Hij geniet van het kleine, is opgewekt over de toekomst en verliest...

Lees verder
Volle kerk, leeg huis | Boek en Troost

Een volle kerk, een leeg huis

Weduwnaar beschrijft zijn gevoelens na het overlijden van zijn vrouw. In dit boek vertelt de auteur over zijn gevoelens en ervaringen na het plotseling overlijden van zijn vrouw. Hij laat ons niet alleen getuige zijn van zijn diepste bestaanscrisis, maar geeft ook een...

Lees verder
  • Ver­want met de dood

    Het leven is sindsdien verdergegaan
    maar vergat mij mee te nemen
    en liet me erbuiten staan.

    Ik bezie ‘t van een afstand
    maar ‘t raakt me niet echt
    ik voel me met de dood verwant.

    Veel mensen om mij heen
    kunnen het verdriet niet langer delen
    en laten mij daarin alleen.

    Zo bouwen ze muren van stilte
    waarin ik me gevangen voel
    en die mij omgeven met kilte.

    Ze beseffen niet hoe dat is
    hoe gebroken mijn bestaan
    hoe vol van leegte en gemis.

    Ik weet, ik kan niet altijd troost verwachten
    maar door er gewoon te zijn
    kunnen ze wel de pijn verzachten.

    Het is niet, dat ik me beklaag
    immers ik wil geen medelijden,
    ‘t is alleen wat warmte wat ik vraag.

    Kokkie Jonkers