Het leven is sinds­dien ver­der­ge­gaan
maar ver­gat mij mee te nemen
en liet me erbui­ten staan.

Ik bezie ‘t van een afstand
maar ‘t raakt me niet echt
ik voel me met de dood ver­want.

Veel men­sen om mij heen
kun­nen het ver­driet niet lan­ger delen
en laten mij daar­in alleen.

Zo bou­wen ze muren van stil­te
waar­in ik me gevan­gen voel
en die mij omge­ven met kilte.

Ze besef­fen niet hoe dat is
hoe gebro­ken mijn bestaan
hoe vol van leeg­te en gemis.

Ik weet, ik kan niet altijd troost ver­wach­ten
maar door er gewoon te zijn
kun­nen ze wel de pijn ver­zach­ten.

Het is niet, dat ik me beklaag
immers ik wil geen mede­lij­den,
‘t is alleen wat warm­te wat ik vraag.

Kok­kie Jon­kers