Vorm van verdriet niet in brons gegoten niet met klei geboetseerd huilen kan ze niet vertrokken zijn haar tranen ogen gesloten, pijn verlamd door het alleen zijn gevoelens als smeltende oceanen laat de rups ontpoppen de vlinder ontstaan het medelijden stoppen geef troost en moed wil op de deur van de toekomst kloppen waar mogelijk nieuw leven broedt Ton Houtman
Ik heb de prins op het witte paard gevonden zei je en je ademde pure bloesem uit het was of je ogen mooier werden, alsof je lichaam samenviel met de diepte van je ziel en er ontbrak niets in wie jij was en bleef in wat jij deed in wat je ons liet zien verdriet en geluk komen binnen zonder kloppen zei je en je ademde pure bloesem uit het was of je ogen anders werden dieper intenser dan het leven dat je geven kon, en er ontbrak niets in wie jij was en bleef in wat je deed in wat je ons liet zien misschien prinses op het witte Lees meer
Het is vaak zoiets simpels, het is gemis van je stem bijvoorbeeld, geen verhaal over landschappen meer, geen gedoe met je was, je kleren onaangeroerd in de kast. Het is van je handen op zoek naar houvast, de afdruk nog weten op leuning en deurpost en je voetstappen op het parket en de trap, dat zo willen laten, bedenken: poetsen en wrijven is slinks de tijd verdrijven, jouw tijd moet hier blijven. Het is zo simpel en groot als huilen bij meikersen, appelstroop in de schappen en geitenkaas op het brood. Hester Knibbe Uit: Ik weet niet welke weg jij neemt. Gedichtenbundel samengesteld door Arie Boomsma
