Categorie: Gedichten

  Als ik een bloem was, zou ik dan nu bloeien? Of zou ik een bijzondere bloem zijn, een onvoorstelbare bloem, een bloem die niet kan kiezen tussen bloeien en niet bloeien? En die over de rand van de vaas voorover leunt om te zien of zijn afgrond een bodem heeft? Of zou ik alleen maar kunnen bloeien, moeten bloeien, rood en gedachteloos op een ongerepte schoorsteenmantel, ergens tussen schaamte en geluk? En als ik een bloem was, zou ik dan weten wanneer ik moest verwelken? Nu nog niet?   TOON TELLEGEN

We zijn gebrekkige stervelingen, ons van onze sterfelijkheid bewust, ook al drukken we het juist weg; juist in onze verwikkelingen ligt ons falen: het ligt in onze aard dat we bij het rouwen om ons verlies hoe dan ook rouwen om onszelf. Om hoe we waren. Om hoe we niet meer zijn. Zoals we eens helemaal niet meer zullen zijn. 2006

Al pratend met de ander word ik mezelf gewaar. Gedachten worden zichtbaar in ‘t luisteren naar elkaar. Als jij dan blijkt te voelen wat ik zeggen wil, zijn woorden niet meer nodig, dan zijn we samen stil. Schrijver onbekend

  Al pratend met de ander word ik mezelf gewaar;   gedachten worden zichtbaar in ‘t luisteren naar elkaar.   Als jij dan blijkt te voelen wat ik zeggen wil,   zijn woorden niet meer nodig, dan zijn we samen stil.     Schrijver onbekend

Leg nu die krant maar even neer, echt lezen doe je toch niet meer, huil nou maar even. Ja, tegen iemands lichaam aan zou dat natuurlijk beter gaan, maar huil nou even. Dat jij de enige niet bent, dat is een troost die je al kent, dus huil maar even. Een ander troosten voor verdriet dat kan ook niet, dat kan ook niet, maar huil toch even. Altijd maar flink zijn is niet goed: als je niet weet hoe ’t verder moet, huil dan toch even. Straks, met nog tranen langs je kin denk je ineens: ik heb weer zin, om door te leven. ——————————– uit: ‘Het beloofde land’, 2002. Lees meer

In de aarde ligt mijn lief op de aarde loop ik zonder doden kennen geen verdriet daarom neurie ik dit lied over schaamte over schuld over leven dat toch mooi is al het gras kan niet verbloemen vreugde die weer in mij huist In de aarde zwijgt mijn lief op de aarde zing ik zonder. Jos van Hest Doodgewoon gaan hemelen Uitgeverij:Plint

  Durf ik in de stilte te blijven, ook als ik jouw pijn voel ? Mijn tranen niet op jou te plakken, mijn pijn niet als de jouwe te voelen?   Durf ik te blijven, mijn hart wijd open, zonder advies, zonder oplossing?   Durf ik te blijven? Want al is alles buiten mij, niets dan een spiegel van mij, het gaat niet om mij persoonlijk.   Durf ik in mijn stilte te blijven?     Joris Vincken             Loes Kramer van KIJK op Bodegraven – Reeuwijk schreef een prachtig artikel over de doelstellingen van Boek en Troost. Hoe mensen die een dierbare verloren hebben Lees meer

  Ik zag vanavond voor het eerst een ster. Hij stond alleen, hij trilde niet. Ik was ineens van hem doordrongen, ik zag een ster, hij stond alleen, hij was van licht, hij leek zo jong en van vóór verdriet.     M. Vasalis Doodgewoon gaan hemelen

De ergste verdrieten zijn de verdrieten die niet gedeeld kunnen worden; die slaan naar binnen.       Dirk de Wachter Vlaams Psychiater en hoogleraar   Verdriet. Als maatschappij moeten we daar veel meer op inzetten. Er is nu geen plaats voor het verdriet van iemand anders. We moeten blijven praten met elkaar,verbinding maken.

Ik ruik je in de linde, ik ruik je in de rozen, ik ruik je in de kamille, in jasmijn en in frambozen. Ik ruik je in het fluitenkruid en in de berenklauw. Overal en nergens ruik ik jou.   Ik proef je in de pruimen, ik proef je in de bessen. Ik proef je in de bron als ik mijn dorst probeer te lessen. Ik proef je in de druiven, ik proef je in de dauw. Overal en nergens proef ik jou.   Ik hoor je in de branding. Ik hoor je in de meeuwen. Ik hoor je in hun vleugelslag, ik hoor je als ze schreeuwen. Ik hoor Lees meer