In het gemis ben je ver weg maar ook even heel dichtbij. Ik denk aan je en het is of je zonet nog hier was. De pijn is het bewijs dat je bestaat al is het vanaf nu alleen in onze gedachten. Er is liefde in verdriet. En het verdriet is groot. Maar de liefde van en voor jou ook. Anne Zwanenburg Uit: Survivalgids voor Weduwen
We hebben het woord al een plek gegeven Het stijgt ver boven ons uit Reikhalzend proberen we het binnen ons bereik te krijgen Het te bemachtigen en ons machtig te maken Want accepteren kun je leren En zo leer je er mee leven Accepteren is iets toelaten Waarvan je niet wilt dat het er is Niet te begrijpen tot je het gedaan hebt En er achter komt Vechten tegen iets wat niet weg gaat Maakt al een slachtoffer Anne Zwanenburg Uit het boek: Survivalgids voor Weduwen.
Als het op verlies aankomt, zijn er eigenlijk twee mogelijke antwoorden: vasthouden of loslaten. Aan ons mensen de taak, te balanceren op het dunne koord dat tussen beide gaat. Loslaten is iets anders dan achterlaten. En vasthouden is iets anders dan weigeren verder te gaan. Loslaten is toestaan dat wat er was in je doorklinkt terwijl je verder gaat. Vasthouden is toestaan dat je verder gaat terwijl wat er was eeuwig in je zal nagalmen. Henri-Louis Bergson Uit het boek Natriltijd -Riet Fiddelaers-Jaspers Terugbuigen na de storm
Elke ouder die zijn kind mist heeft zo zijn of haar rituelen om hun geliefde kind te herdenken en zo hun liefde met ze te delen. De een brandt elke avond een kaarsje of schrijft de naam in het zand. De ander eet een taart op de verjaardag of geeft kusjes aan een foto op de wand. De een groet een voorbij vliegende vlinder of laat ballonnen op tijdens speciale dagen. De ander tekent hartjes op beslagen ramen of zal een dagje uit hun kind in gedachten mee vragen. De een praat tegen een foto of de urn, of verzorgt graag een plekje waar hun kind Lees meer
Door de poort van het voelen van je zwakheid, ligt je kracht. Door de poort van het voelen van de pijn ligt je plezier en vreugde. Door de poort van het voelen van je angst ligt je zekerheid en veiligheid. Door de poort van het voelen van je eenzaamheid ligt je vermogen om vervulling, liefde en kameraadschap te vinden. Door de poort van het voelen van je haat ligt je vermogen lief te hebben. Door de poort van het voelen van je wanhoop ligt je ware en rechtvaardige hoop. Door het accepteren van je tekortkomingen van je jeugd ligt je vervulling nu. Eva Pierrakos uit ‘Liefdeskunst’ Hanna Cuppen
Weggaan is iets anders dan het huis uit sluipen, zacht de deur dichttrekken achter je bestaan en niet terugkeren. Je blijft iemand op wie wordt gewacht. Weggaan kun je beschrijven als een soort van blijven. Niemand wacht want je bent er nog. Niemand neemt afscheid want je gaat niet weg. Rutger Kopland 2008
Herstellen van de rouw is als ontwaken uit een lange winterslaap, de warmte van de zon voelen, de wind in de bomen horen ruisen, het zachte gegons van de bijen horen, de vogels horen zingen, de geur van de bloemen ruiken, het zout van mijn tranen voelen, mijn zintuigen laten strelen door de schoonheid van de natuur de stilte ervaren binnen in mij als een haven van pijn. Dianne McKissock (uit Vingerafdruk van verdriet) Manu Keirse
We hebben het woord al een plek gegeven, Het stijgt ver boven ons uit; Reikhalzend proberen we het binnen ons bereik te krijgen, Het te bemachtigen en ons machtig te maken, Want accepteren kun je leren En zo leer je er mee leven. Accepteren is iets toelaten, waarvan je niet wilt dat het er is. Niet te begrijpen tot je het gedaan hebt En er achter komt; Vechten tegen iets wat niet weggaat Maakt al een slachtoffer. Anne Zwanenburg
Loslaten wat je lief en dierbaar is, Loslaten naar wie je hart uitging, je doet het niet ineens. Het is als het gaan van een lange, lange weg. Een weg geplaveid met herinneringen, met beelden van weleer en met emoties, diep en scherp. Al gaande ga je stap voor stap zien, hoe het was, echt was. Je leert zien voorbij de buitenkant, je ziet het verborgen patroon, het hoe, waarom. Je ziet wat de ander toen bewoog, je ziet, wat je toen, in het verleden niet kon zien, omdat je er nog middenin stond, deel was van het geheel. Maar nu bij elke stap de afstand groeit, nu ga je Lees meer
Strek je hand uit en voel de mijne Voorbij het zicht blijf ik dichtbij Mijn levend lijf heeft mij verlaten Toch ben ik er als je mij roept Noem mijn naam en neem mij mee Gedragen ga ik nooit verloren Proost op mij in goed gezelschap Later als dichtbij weer mag En mis je troost van warme armen In herinnering hou ik je vast Ik toast op jou, de achterblijver Dat je mijn eind gaat zien als nieuw begin Strek je hand uit en voel de mijne Voorbij het zicht blijf ik dichtbij. Regine Hilthorst
