Mijn broer is dood. Ik ben verhaal, het kan niet kloppen, want ik zie dat ik nog leef. Wij zijn van meet af aan altijd bij elkaar geweest en waren dan ook zo ongeveer precies gelijk. Hoe kan het dan dat ik zomaar in mijn eentje overblijf? Alsof iemand in het wilde weg gekozen heeft, niet opgelet heeft wie van ons het was. Hoe dichterbij kan nog de dood? Ted van Lieshout
Als ik een bloem was, zou ik dan nu bloeien? Of zou ik een bijzondere bloem zijn, een onvoorstelbare bloem, een bloem die niet kan kiezen tussen bloeien en niet bloeien? En die over de rand van de vaas voorover leunt om te zien of zijn afgrond een bodem heeft? Of zou ik alleen maar kunnen bloeien, moeten bloeien, rood en gedachteloos op een ongerepte schoorsteenmantel, ergens tussen schaamte en geluk? En als ik een bloem was, zou ik dan weten wanneer ik moest verwelken? Nu nog niet? TOON TELLEGEN
Twee jaar geleden overleed mijn vrouw. Het was middenin de Coronatijd. De predikant die nauw bij de begrafenis betrokken was, maakte mij attent op “Boek en Troost”. Ze was zelf jaren vrijwilliger geweest bij “Boek en Troost”. “Ga er eens kijken, misschien is het iets voor je”. Een half jaar na het overlijden van mijn vrouw ging ik voor de eerste keer naar het Rouwcafé. Eerder was vanwege Corona alles stil komen te liggen. Vanaf het eerste begin heb ik me bij het Rouwcafé welkom gevoeld en inmiddels ben ik een regelmatige bezoeker. De bijeenkomsten zijn heel laagdrempelig en dat komt natuurlijk ook, omdat je allemaal lotgenoten bent. Ik vind Lees meer
De eerste keer dat ik het Rouwcafé bezocht was 3 maanden nadat mijn man plotseling was overleden. In de krant las ik dat het thema “troost” besproken zou gaan worden. Omdat ik volop in mijn verdriet zat, had ik daar heel erg behoefte aan. Na een liefdevol welkom heb ik actief deelgenomen aan het gesprek. Het voelde aan als een warm bad “wat een lieve mensen!” Maandelijks kijk ik uit naar de bijeenkomsten waar fijne vrijwilligers de gesprekken begeleiden. Ik heb me ook opgegeven om deel te nemen aan de gespreksgroep ‘Als verlies je raakt’. Onder begeleiding van 2 vrijwilligers van Boek en Troost hebben we 5 avonden fijne, open, eerlijke, Lees meer
We zijn gebrekkige stervelingen, ons van onze sterfelijkheid bewust, ook al drukken we het juist weg; juist in onze verwikkelingen ligt ons falen: het ligt in onze aard dat we bij het rouwen om ons verlies hoe dan ook rouwen om onszelf. Om hoe we waren. Om hoe we niet meer zijn. Zoals we eens helemaal niet meer zullen zijn. 2006
Al pratend met de ander word ik mezelf gewaar. Gedachten worden zichtbaar in ‘t luisteren naar elkaar. Als jij dan blijkt te voelen wat ik zeggen wil, zijn woorden niet meer nodig, dan zijn we samen stil. Schrijver onbekend
Al pratend met de ander word ik mezelf gewaar; gedachten worden zichtbaar in ‘t luisteren naar elkaar. Als jij dan blijkt te voelen wat ik zeggen wil, zijn woorden niet meer nodig, dan zijn we samen stil. Schrijver onbekend
Leg nu die krant maar even neer, echt lezen doe je toch niet meer, huil nou maar even. Ja, tegen iemands lichaam aan zou dat natuurlijk beter gaan, maar huil nou even. Dat jij de enige niet bent, dat is een troost die je al kent, dus huil maar even. Een ander troosten voor verdriet dat kan ook niet, dat kan ook niet, maar huil toch even. Altijd maar flink zijn is niet goed: als je niet weet hoe ’t verder moet, huil dan toch even. Straks, met nog tranen langs je kin denk je ineens: ik heb weer zin, om door te leven. ——————————– uit: ‘Het beloofde land’, 2002. Lees meer
In de aarde ligt mijn lief op de aarde loop ik zonder doden kennen geen verdriet daarom neurie ik dit lied over schaamte over schuld over leven dat toch mooi is al het gras kan niet verbloemen vreugde die weer in mij huist In de aarde zwijgt mijn lief op de aarde zing ik zonder. Jos van Hest Doodgewoon gaan hemelen Uitgeverij:Plint
Durf ik in de stilte te blijven, ook als ik jouw pijn voel ? Mijn tranen niet op jou te plakken, mijn pijn niet als de jouwe te voelen? Durf ik te blijven, mijn hart wijd open, zonder advies, zonder oplossing? Durf ik te blijven? Want al is alles buiten mij, niets dan een spiegel van mij, het gaat niet om mij persoonlijk. Durf ik in mijn stilte te blijven? Joris Vincken Loes Kramer van KIJK op Bodegraven – Reeuwijk schreef een prachtig artikel over de doelstellingen van Boek en Troost. Hoe mensen die een dierbare verloren hebben Lees meer
